Jeśli firmy mają z obecnego kryzysu wyjść silniejszymi, to jest to idealny czas na redefinicję filozofii funkcjonowania i przeprojektowanie systemu pracy. Tym bardziej, że obecna sytuacja będzie sprzyjać organizacjom odważnym – wiele z nich przestało być dziś wreszcie zakładnikami kandydatów.

W pracy zdalnej dostrzegam sporo korzyści, jednak w czynieniu z niej mechanicznie „nowego standardu” widzę wcale nie mniej ryzyk. I nie tyle chodzi mi tu nawet o podnoszoną do potęgi nie wiadomo której „efektywność biznesową” – główne ryzyko, jakie upatruję w permanentnej pracy z domu, to założenie człowiekowi kolejnych niewidzialnych kajdanek. Rzecz jasna, dokładnie w ten sam sposób, w jaki daliśmy się zakuć w już istniejące – pod pretekstem naszego własnego „dobra”. Czytaj: wygody.

Wiele lat temu, pracując jeszcze w korpo, wprowadziłem zadaniowy system pracy, opierający się na kilku prostych zasadach. Powiedziałem ludziom z zespołu, m.in. to, że absolutnie nie wymagam od nich przychodzenia do biura. Chyba że faktycznie mamy w nim coś ważnego do zrobienia – w innym przypadku jest mi całkowicie obojętnym, czy pracują w domu, nad rzeką, czy w kawiarni.